1 – Wat, voetbal?

Zal ik je eens een geheim verklappen? Huiswerk vind ik vreselijk. Ik haat het, maar opstellen schrijven deed ik altijd graag. Tot op die dag dat de opdracht zo dom en moeilijk was dat ik over het onderwerp geen letter op papier kreeg. Ik heb toen lekker geen werk ingeleverd. Mijn leraar sprak er mij later over aan. Ik maakte hem wijs dat ik het wel degelijk had afgegeven en dat hij het blijkbaar verloren gelegd had tussen al zijn paperassen. De man had natuurlijk door dat ik loog, maar drong niet aan omdat hij wist dat mijn opstellen steeds buitengewoon waren. Ik heb mijn leugen blijven volhouden tot er een andere leraar kwam.

Tijdens de coronatijd heb ik in mijn bubbel veel geschreven en gelezen. Dat doet mij nu denken aan het microverhaaltje dat ik las over iemand die het had over bubbels in het brein van mensen. Herinneringen zouden zich in die bubbels opslaan, maar soms spat een bubbel uit elkaar en is men alles vergeten.

Diezelfde gozer had het in zijn stukje ook over Ken Russell die in 1970 een Oscarnominatie kreeg voor zijn verfilming van de roman van D.H. Lawrence ‘Women in Love’. Hij greep er naast, maar zijn hoofdrolspeelster, Glenda Jackson, sleepte als beste actrice het beeldje in de wacht. In die prent zit Glenda op een schommel en zingt zij het liedje I’m forever blowing bubbles. Voetbalfans kennen die song natuurlijk, want het is het anthem van de West Ham United Football Club.

Hoe ik dat zo weet? Wel, ik ben verzot op schommelen en woon dichtbij het voetbalstadion van de stad. Laatst speelde WHUFC er. Terwijl ik heerlijk op en neer wiebelde begonnen ze dat bubbellied in de tribunes te brullen. Ik viel haast van mijn schommel. Ik haat ook voetbal.