2 – Visite

Ik herinner me het nog goed. Nadat Tess in de gaten krijgt met wie ze te maken heeft, pakt ze haar rode telefoon en voert een kort telefoongesprek. Verstaan kon ik haar niet maar in een mum van tijd werd ik in een dwangbuis en met loeiende sirenes afgevoerd.

Driemaal daags krijg ik mijn medicatie. Vernederend moet ik in mijn witte tennisoutfit naast mijn eettafeltje rechtop staan met mijn handen op mijn rug en mijn mond wijd open. Ik moet laten zien dat ik de bittere pil doorslik. “Wat ben ik toch in een hel beland”, denk ik op deze momenten. Er is geen ontkomen aan.

Mijn therapie bestaat voornamelijk uit spelletjes spelen. Daar ben ik goed in. Vooral met mahjong versla ik iedereen. Voor vier-op-een-rij pas ik de spelregels aan en iedereen verliest. Mens-erger-je-niet haat ik: ik sla de pionnen altijd per ongeluk dwars over de tafel. Greedy is mijn favoriete spel. Ik wil graag alles hebben.

Zo kom ik de eenzame dagen door: met spelen en bespelen. Soms bekruipt me echter het gevoel dat het me benauwt en dat ik moet ontsnappen. Ik kan alleen niet bedenken wie ik in vredesnaam kan opbellen om me te helpen. Ik wacht maar af. Immers, als de nood het hoogst is, is de redding het meest nabij.

De verpleegkundige-van-dienst, een grote, forse satanische vrouw van middelbare leeftijd loopt met haar zware voetstappen op me af en zegt met luide stem “Plum, na al die maanden hier is er bezoek voor je. Ik zal je naar de spreekkamer begeleiden.” Na de klonkende geluiden van dichtvallende zwaar beveiligde deuren achter me stap ik de spreekkamer binnen. Mijn onderkaak valt ver omlaag en mijn pingpongballen-ogen worden nog groter dan ze al zijn. Ik kan alleen nog stamelend de naam van mijn bezoekster uitbrengen: “HHholly…”