2 – Penny wise

De kortste weg is niet altijd de snelste. Roept men vaak. Maar daar is niets van waar als je de weg weet. En als je al wat langer op deze wereld bent weet je vele wegen, niet alleen die naar Rome. Wegen naar de bakker, slager en groenteboer wist Penny feilloos te bewandelen. Wegen naar iemands hart wist Penny aan te boren, zelfs te doorboren tot het brak. Ja niet een enkele keer maar steeds weer.

Waarom dat hartezeer, waarom die zelfde pijn weer opgezocht. Het ging vanzelf.

Als ze langs de oude winkel van de groentboer loopt, nu een obscure broodjeszaak, denkt ze aan die roodharige klant, met die lieve trieste ogen. Nu weer 40 jaren terug had ze die ogen blij gemaakt. Voor even tenminste. Nooit meer, nooit meer bezeren. Totdat ze bij de bakker, nu een koffieshop zonder koffie, die vriendelijke bediende vroeg wat het lekkerste was dat hij haar kon aanbieden. Ja ondeugend, maar wel lekker die kadetjes van hem. Tot die smaak weer ging vervelen. Dom, dom, dom dacht ze toen. Te kort genot zodat een langdurige relatie er niet van kon komen. Die oudere man die ze bij de slager had ontmoet had het haar op het einde, hun einde, zo prachtig verwoord: “Penny wise, but pound foolish”. Tja die wegen wil ze eigenlijk nooit meer bewandelen. Hoeft ook niet meer, de kleine winkels zijn verdwenen. De intimiteit is uit het straatbeeld verdwenen. Ontmoetingen van medemensen lastiger. Alhoewel, die nieuwe bedrijfsleider bij de Jumbo ziet er wel lekker uit. Penny wil toch eens kijken of hij iets met zijn jumbo voor haar kan betekenen.