
Laat me met rust! Los je eigen ellende op.
Titel: 1 – Opgelucht
Datum: 24 juli 2022
Auteur: Hans Stavleu
Al op erg jonge leeftijd stond ik op de ijsbaan. Ik was nog maar net vier jaar en mijn moeder bond me al schaatsjes onder en liet me over het koude en gladde ijs glijden. Met vallen en opstaan leerde ik schaatsen. Mijn moeder stond aan de kant te kijken met een beker vol warme koffie in haar hand. Met een warme rode gloed op haar wangen. En ik zag paars van de kou en van de opwinding.
Steeds beter werd ik. Trainen en trainen daar ging het mij om. Ik wilde net zo goed worden als Sjoukje Dijkstra, Joan Haanappel en Dianne de Leeuw, die op verschoten oranjegekleurde posters boven mijn bed hingen.
Vaak stond tante Plum ook aan de kant, naast mijn moeder. Ze zag dat ik best goed was en wilde maar al te graag in mijn succes delen. Ze verspreidde onbeschaamd dat ze mijn trainster was, de bitch. Bij elke sprong stond ze te juichen en te applaudisseren. Ze droeg dan een witte bontjas van jonge zeehondjes. Dat werkte behoorlijk op mijn zenuwen. Ik wist dat tante Plum al door vele anderen was uitgespuugd. En terecht. Mam wist dat ook en had haar zus al een paar keer voorzichtig laten weten dat ze wel kon wegblijven. Ze bleef echter komen.
Een luide “Trut!” hoorde ik ergens achter de boarding op het moment dat ik uitgleed tijdens de landing van een salchow. Ik stond snel op en schaatste bezeten naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Ik remde met grof geweld vlak voor haar. Het melkwitte ijsschaafsel spatte omhoog, over de boarding, recht in haar gezicht. Ik keek haar aan, mijn ogen spuwden vuur. “Jij, jij, bitch, kreng, leugenaar, willikoker, narcist! Laat me met rust. Los je eigen ellende op.”
Ze verdween. Voorgoed!
Dat luchtte op.
Als een plumpudding het hazepad gekozen