1- Onbeholpen

Ze is erg aardig en zorgt goed voor me, ik kan niet anders zeggen. Nu in haar pubertijd is ze wel wat onhandiger geworden. Ze  kan afstanden tussen haar ledematen en de omgeving slecht inschatten. Vanochtend nog. Haar glas koude melk bij het ontbijt stootte ze per ongeluk omver. Over haar rokje, terwijl ik in haar schoot nog wakker aan het worden was.

Al jaren en jaren ben ik bij haar. Als ze niet zo goed voor me zou zorgen had ik het niet erg gevonden als ze me had weggegeven. Ze is lief voor me. En ze is klungelig. Ze struikelt wel eens terwijl ze me in haar hand houdt. Ik heb de nodige schaafwonden met haar opgelopen. Met een pleistertje kon ik weer verder. Ook was haar dartspel niet altijd een groot plezier voor me. Geregeld dwaalde een zwevend dartpijltje naast de beoogde baan en belandde dan als een kamikaze-aanval recht in mijn bovenbeen. Ze trok het pijltje er dan snel uit, knuffelde me en ging dan weer verder met het spel. In bomen klimmen is ook zoiets. Het was zeker niet de bedoeling maar vanuit de hoogste boom liet ze me vallen omdat ze haar handen vrij wilde hebben om goed te kunnen klimmen. Ze bracht me naar de poppendokter die mijn gebroken schouder vakkundig repareerde.

Door een ongeval met haar fietsje brak ze nu zelf beide benen. Dat werd een paar maanden in een rolstoel. Op haar schoot ging ik overal met haar mee. Door haar onhandigheid gleed ik helaas van haar schoot en kwam mijn gezicht onder het rechterwiel van haar rolstoel terecht. Ze pakte me op een keek me met een schuldige blik aan. Ik dacht: “ach, meisje, het is niet erg. Het is niet zo pijnlijk, behalve als ik glimlach, zoals nu.”