1 – Hardleers

Stank voor dank krijg je als je een ander leert sterker in het leven te staan. Neem nou Ebby. Die hielp ik van jongsaf aan. Eerst met haar huiswerk. Ik liet haar rekenen mij uitleggen, terwijl ik allemaal allang wist. Als je iets kunt uitleggen dan snap je het toch zelf goed?! Later hielp ik haar de juiste kleding uitzoeken die bij haar prachtige donkere huidskleur het beste past. En voor het nog meer volwassen leven leerde ik haar zoenen met leuke vriendjes. Om van sport nog maar niet te spreken. Met tennis leerde ik haar steeds nauwkeuriger de bal vlakbij de lijn te laten neerkomen. Dat heet coaching. Wat kreeg ik toen ze eenmaal sterk in het leven stond? Ik kon gaan. 

Ook mijn nichtje Lulu hielp ik graag. Op die momenten dat ik vrije tijd over had begeleidde ik haar op de ijsbaan. Het begon met pootje-over en daarna leerde ik haar allerlei mooie sprongen, zoals een rittberger, een flip, een spot, een axel en een lutz. Ze had er nog nooit eerder van gehoord. En toen ze eenmaal vaardig genoeg was, moest ik haar met rust laten. Ik moest mezelf maar coachen. Wederom was het stank voor dank.

Dan was er nog Jenny, dat schattige nieuwe jonge buurmeisje dat zo graag met me speelde. Wie was het die haar leerde om haar haar zo goed te verzorgen, vlechtjes te maken en strikjes in haar lang wordende haar te doen? Nou? Ze vond dat ik me teveel met haar bemoeide.

Paarlen voor de zwijnen. Misschien moet ik Tess gaan helpen met het leren onderhouden van een telefoongesprek. Nu zit ze steeds uren met haar schoonmoeder aan haar rode telefoontje te kwebbelen. Zij is intelligent, kan goed luisteren en snapt dus vast wel iets van mijn gedegen coaching.