1 – Familiebezoek

Je gelooft het nooit, maar ik heb een broer en die heet Johnny . Hoe bedenk je het om jouw kinderen zo te noemen. Een tante en oom van mij waren in hetzelfde bedje ziek als mijn ouders, die noemde hun zoon en dochter respectievelijk Hugo en Huguette. Ergens in de familie was er ook nog een Jean, een knappe kerel als je het mij vraagt. Gelukkig had hij geen zus. Stel  je voor dat ze haar Jeannette hadden genoemd.

Wij hebben altijd in de stad gewoond. Mijn ouders hebben nooit een auto gehad. Heel af en toe gingen wij naar moeders familie die op een tweetal uren treinreis ver in een godvergeten dorp woonde.  Vader ging nooit mee. Opdat Johnny en ik hen niet zouden verstaan, spraken mijn ouders soms Frans of Engels met elkaar.  Als het over zijn schoonfamilie ging zei mijn pa soms: “They can all piss off”. 

Samen met mijn broer heb ik het opgezocht en wij vonden het werkwoord ‘opzouten’ als vertaling. Onze nichten en neven vinden ons rare vogels. Dat is trouwens volledig wederzijds.  Het lijkt wel of wij van een andere planeet komen.  Ze zouden beter naar zichzelf kijken. De manier al waarop ze gekleed lopen. Dat zie je in de stad nergens.
Omdat het zo ver reizen is, wil mijn moeder steeds meerdere dagen blijven. We logeren dan bij onze opa. Die heeft een speelgoedwinkel. Dat is aardig meegenomen, want in de winkel mogen wij alle mogelijke spelletjes uitproberen.

Als we, zeer tegen onze zin, weer verondersteld worden ons te amuseren met de kroost van een of andere tante, zeg ik tegen mijn broer: “Laten we ‘opzouten’ spelen.” Die sukkeltjes uit het dorp staan dan met de mond vol tanden, weten zij veel wat dat betekent.