1 – Etentje

Is het erg als ik toegeef dat ik een luie huisvrouw ben? Meestal sta ik tegen het eind van de ochtend op. Met een grote mok koffie ga ik achter de televisie zitten en zap ik door de dag. Alleen op donderdagmiddag voel ik me verplicht een stofzuiger door het huis te jagen en wat rommel op te ruimen.

Boodschappen laat ik thuis bezorgen. Je denkt toch niet dat ik de zoveelste herhaling van Downton Abbey laat schieten om naar de supermarkt te gaan? Het avondeten laat ik ook bezorgen. Soms Chinees of Grieks of een stamppot van andijvie met spekjes. Maar meestal pizza. Omdat die bezorger zo’n lekker ding is.

Eergisteren kwam hij weer. Hij had een pakje bij de pizza gedaan, de schat. Ik maakte het open terwijl hij nog op zijn fooi wachtte. “Wat is dat? Jeu de Boules ballen?” Het waren appels zei hij, omdat die gezond zijn. Ik bedankte hem snel maar ze gingen wel meteen de container in, tegelijk met de Chinese kool die ik eerder van de buren kreeg.

Gisteren had ie weer een cadeautje bij zich. Zo lief van hem. Het was een boekje met de titel “Koken met een blikopener.” Hij zei dat ie over twee dagen wel hoorde welk gerecht ik morgen ging maken.

Nu moest ik wel. Ik zag een recept met witte boontjes in tomatensaus met knakworstjes en aardappelpuree. Alles uit blik en zakje. Met kriebels in mijn buik haastte ik me naar de supermarkt.

Aan het eind van de middag stond, geheel onverwachts, die leuke knul weer voor de deur. Ik had helemaal geen pizza besteld. Zonder aarzeling zei hij: “Vandaag blijf ik bij je eten en in plaats van een fles wijn heb ik een blikopener voor je meegenomen. Die heb je vast niet in huis.”