1 – Er zijn plekjes vrij

Dag schatjes, ik heb net Maven gezien. Ze dwaalde rond op het kerkhof, ik denk dat zij het graf van haar stiefmoeder zocht, maar volgens mij is dat mens nog niet dood. Ik hoorde dat ze na de val van een klif al haar ribben en twee benen had gebroken, maar dat een wonderarts ergens in Zwitserland haar weer helemaal heeft opgekalefaterd.  Alleen haar gelaat is voor altijd om zeep.  Het was nochtans een mooie vrouw toen ze met de vader van Maven trouwde na de dood van diens echtgenote.  Die ligt hier wel begraven, maar ik zwijg erover in alle talen. Ik wil Maven niet overstuur maken. 

Maven kent mij niet, of nog niet. Ik ken haar van vroeger, toen ik zelf ook wel eens een rolletje had in die verhaaltjes van Grimm en consoorten.

In mijn tuin is heel wat te beleven, vooral ’s nachts wanneer dwaallichtjes de namen en foto’s beschijnen van hen die onder de zerken liggen.

Klokslag twaalf wordt een graf uitgekozen.  De overledene wordt dan aan mijn genade overgeleverd.  Die merkt al snel dat ik mijn naam niet heb gestolen.  Ik zend hem terstond naar de dorpen in de buurt om oud en jong te melden dat er plek is vrij gekomen in mijn tuin en dat ze beleefd worden verzocht om er een bezoekje te brengen.  Het is een komen en gaan maar meestal blijft het bij komen.  Velen blijven, ze hebben het hier naar hun zin, vooral bij de nachtpartijtjes, maar daar vertel ik later wel meer over. Tot weldra.