2 – Dwars door het land

Snel deed ik mijn zwarte pumps, mijn trutterige witte blouse met zwarte strik en mijn zwarte rokje afgezet met wit kant uit. Nu weet ik wat Prins Claus voelde toen hij ooit symbolisch zijn stropdas afwierp: bevrijding! En dat bijzondere gevoel krijg ik ook wanneer ik die cargo-broek met vele zakken en bijbehorend hemd dat meer op een jasje lijkt aantrek. Ashley is een schat dat ze me deze kleren schenkt. Ik kan weg.

Een drietal seconden schokt mijn scooter en begint vervolgens zielig te pruttelen. Het lukt me ternauwernood om het de groene berm in te sturen. Er is geen beweging meer in te krijgen.

Wat moet ik in deze meierij? Ik pak mijn beertje uit de zijspan en ga met haar languit in de berm liggen. Ik geniet van de gele, rode en paarse bloemetjes en van de strakblauwe lucht boven me. Er zoemen twee bijen langs mijn gezicht. Ik voel me zoals de Vlaamse Arnout Hauben en zijn twee medewandelaars: op pad avonturen op je af laten komen. Dat wil ik toch?

Blijkbaar overviel de slaap me. Ineens staat een in prachtig rood uniform geklede jonge vrouw naast me. Ze slaat zachtjes twee stokjes op het drumvel van haar trommeltje en ik hoor haar nog net “pa rum pum pum pum” zingen. “Dag mevrouw, ik ben Grace,“ zegt ze, “is alles goed met u?” Ik leg haar uit wat er aan de hand is. “Ik loop elke dag dwars door dit land, mevrouw. Dat is mijn dagelijkse oefening voor de taptoe. In het volgende dorp zal ik een monteur naar u sturen.” Ze trommelt langzaam weer van me vandaan.

Mijn scooter maakt nu weer geluid. Ik hou het maar stil dat ik uit een beschermd poppenhuis kom wanneer de monteur zegt dat alleen de benzinetank leeg was.