1 – De verhuizing

De grijswit gevlekte kater sluipt pootje voor pootje langs de verwaarloosde brede ligusterhaag. Bewust van mogelijk gevaar stapt hij rustig verder op zoek naar een vogeltje of muisje.

Teddy heeft met haar internationale ervaring een interessante baan bij een gerenommeerd advocatenkantoor gevonden. Ze moest er wel voor verhuizen.

Hij kan gerust lompe man worden genoemd. Veel gevoel voor nuance en medeleven kent de corpulente huisarts niet. De vraag “En, wat denkt u zelf?” zal niet snel Martins lippen verlaten. 

Teddy belt aan bij haar buurman die een paar huizen verderop woont. Als hij de donkerbruin geverfde deur open doet en vraagt wat er hand is, kijkt ze hem met een neutrale blik aan en wacht een halve seconde. Dan zegt ze met haar lichte stem: “Dag dokter, ik ben nieuw hier en hoorde dat er een kat is aangeschoten.” Ze houdt haar knuffelbeertje nog steviger met haar rechterarm tegen haar borst geklemd. Martin lacht en wil meteen indruk maken op de tengere vrouw die met haar beertje in de deuropening staat. “Ja, die stinkkat loopt sinds kort piesend en poepend in mijn tuin. De kat was een mooie prooi voor mijn luchtbuks. Het was een kwestie van goed richten en…” Teddy kijkt hem nu wat strakker aan en laat hem zijn zin niet afmaken. “Dat was mijn kat! De dierenarts heeft alles gedaan dat mogelijk was. Helaas heeft hij het niet overleefd.”

Martin leest de brief die Teddy hem stuurde nog eens goed door. “Ik vermoord je, serieus, ik vermoord je, ren voor je leven! Figuurlijk wel te verstaan! Zo dood als mijn kat zal ik je niet maken, maar ik zal er wel voor zorgen dat je hier nooit meer huisarts mag zijn.”

Een week later laadt Martin al zijn huisraad in een grote verhuiswagen.