1 – De sterren

Penny staat buiten en staart naar de sterren in de donkere hemel. Het zijn er veel vandaag ziet ze. Met een stokje loopt ze door de tuin die slecht verlicht is.

Dat is voor een mens van haar leeftijd niet slim hier te lopen op dit tijdstip en dat weet ze maar al te goed, echter ze is erg eigenwijs.

Niemand kan haar iets dicteren of opleggen. Zo was ze als kind ook al. Haar ouders zijn vroeg grijs geworden, alleen al van haar.

‘Kom binnen zitten, je vat kou of je valt, maar dit loopt niet goed af.’ Door het raam roept Gijs naar haar, maar ze doet net of ze hem niet hoort.

De sterren die lonken en drijven haar richting het grote meer dat vlakbij haar huis ligt. Ze kent de omgeving op haar duimpje, maar in het donker van de nacht is het toch anders. Voorzichtig zet ze stapje voor stapje. Tot ze bij de bank is gekomen die daar al jaren staat. Ze zit hier overdag vaak. Dat weet alleen niemand. Ze vertelt het ook aan niemand. Dit is haar plekje, haar plekje bij het meer. En nu ze hier in het pikkedonker zit, is het een nog fijner plekje, vindt Penny.

Ze is een vrouw op leeftijd, haar werkelijke leeftijd weet niemand. Daar wordt niet over gesproken.

Er wordt vermoedt dat ze toch wel in de tachtig moet zijn, alleen niemand waagt het te vragen. Gijs is de enige die het weet, hij is al vele jaren bij haar, maar ook hij zal het nooit benoemen, haar leeftijd. Ze is mooi gekapt elke dag weer en haar make-up is elke dag perfect aangebracht. Dat doet Gijs al jaren voor haar. Als ze naar buiten gaat is ze een dame, ze ziet er niet alleen zo uit, ze is een dame, van top tot teen.

Glimlachend zit ze op de bank en wacht af tot het licht gaat worden.