1 – De opwinding

Ik ga hier weg. Weg uit dit poppenhuis. Niet dat het hier niet mooi is hoor. Het is prachtig, schoon, verzorgd, altijd keurig opgeruimd en strak in de lak. Het is me wel wat te klinisch. Rustig in dit poppenhuis wachten totdat ik eens door mijn haar wordt geaaid en een uurtje mee mag in de kinderwagen dat is het niet voor mij. De kriebels krijg ik ervan. Ik moet naar buiten, ik moet de wind in mijn gezicht voelen en er af en toe tranen van in mijn ogen krijgen. Mijn jurkje moet door de buitenlucht losjes tegen mijn huid wapperen. Evenals dat mijn haar door elkaar moet waaien. Dat is mijn leven. Bloemen, gemaaid gras, rottend kroos en koeienstront wil ik ruiken, geen schoonmaakmiddel.

Stilletjes sluip ik naar de garage, hier beneden, waar het schemerig is en waar de geur van benzine en motorolie je neus penetreert. Dan pak ik met mijn lieve beertje mijn scooter met zijspan. Het deert me niet dat dat ding bijna uit elkaar rammelt. Als ik daar maar weg kan. Ik begrijp niet dat andere poppen het in dat poppenhuis volhouden. Gek wordt ik daar, het lijkt wel een psychiatrisch gesticht. Een chagrijnige oude verpleegster in een witte jas, met een potje kalmeringspillen is het enige dat nog ontbreekt.

Vandaag weet ik het zeker: ik ga niet meer terug. Mijn leven is reizen! Ik blijf doorgaan op mijn scootertje. Eerst ga ik even gedag zeggen bij Ashley en Poppy. Zij houden ook van de buitenlucht en hebben misschien wel een tentje en wat reiskleren voor me. Dan ben ik echt helemaal weg, zonder haast, zonder bestemming, wel met opwinding in mijn lijfje. Zal ik jullie op de hoogte houden van de avonturen die ik tijdens mijn ontsnapping meemaak? Hou het alsjeblieft wel geheim!