8 – Eind goed, al goed

Kilometers lang rij ik zwijgend verder. Elk contact met Twila probeer ik te vermijden. Mijn energie heb ik nodig voor het uitwerken van mijn plannetje.

Bij een parkeervak aan de kant van de weg stop ik om de stijve benen te strekken. Ze begint te praten. Haar toon is wat angstig: “Lettie, je moet me echt redden van die gestoorde Farrah. Ze wil me voor haar zelf hebben en ik heb geen flauw idee wat ze met me wil. Maar ik wil het niet, Lettie, ze is vreemd. Haar grauwe gelaat en zwarte kleren maken me bang. Wat wil ze van me, wat wil ze met me doen?” Na een diepe ademhaling antwoord ik met een geruststellende stem. “je kunt niet met mij mee, hoe graag je dat ook wilt, maar maak je geen zorgen. Ik zorg ervoor dat je goed terecht komt.” Voorzichtig pak ik haar hand en knijp zachtjes. “Kom, we gaan weer verder.”

Na een uurtje rijden stop ik voor een dierenwinkel. We gaan naar binnen. Aan de winkelier vraag ik een velletje papier en een pen. Zodra ik die heb zeg ik tegen Twila dat ze een leuke kitten moet uitzoeken, eentje waarmee ze zich goed voelt. Terwijl Twila in de winkel rondsnuffelt ga ik naar buiten en schrijf zittend op de stoeprand een briefje. 

Als Twila naar buiten komt met een jong grijswit gevlekt katertje snorrend in een mooie reismand, zeg ik tegen haar: “Hier is een briefje. Ga hier verderop links en dan iets verderop, op nummer 63, daar woont een goede vriendin. Geef haar het briefje. Ze zal goed voor jou én voor het lieve katertje zorgen. Zowel jij als mijn vriendin Teddy hebben dan een gezellige huisgenote.”

Opgelucht zeg ik tegen mijn beertje “het is allemaal weer goed gekomen, Juul. We gaan.”