7 – De bus

We kijken enigszins bedroefd naar elkaar. Op deze manier afscheid nemen past ons niet. Maar samen verder kan nu eenmaal niet, dan kan ik evenzo goed terug naar dat vreselijke poppenhuis. Daar kan ik tenminste af en toe nog alleen zijn in die tuttige kleren, glimmende pumps en netjes gekamde haren.

Bij de bushalte kijk ik goed om me heen, ik vertrouw de situatie niet. Het zou toch verschrikkelijk zijn als die getikte Maven, enge Waverly, maffe Pepper of zelfs die macabere Mercy hier ineens zou rondlopen. Zou ik mijn leven dan wel zeker zijn? Om over die kille Hope maar niet te spreken. Die gun ik mezelf en, eerlijk gezegd, ook Twila niet. Misschien is die mooie Moon nog wel het ergste. Stel je voor, Twila en Moon samen een hele dag in mijn zijspan. Een claimende Twila en het kattengejank uit Moon’s viool. Dan kunnen ze me beter meteen in een dwangbuis afvoeren.

Samen met Twila die gedwee haar lot lijkt te hebben aanvaard wacht ik geduldig op de bus. Ik wil zeker zijn dat ze instapt. Enkele minuten later stapt ze zonder morren in en zwaait door het met Sahara-zand bevuilde raam. Traag zwaai ik terug.

“Whaaaaaaaah,” schreeuw ik uit als ik bij de volgende bushalte iemand met wijd gespreide armen en benen midden op de weg zie staan. “Stop! stop!” roept ze uit. Hard remmend zet ik mijn scooter stil. Het hospitaal wil ik haar niet inrijden. “Farrah,” roept ze hijgend. “Het is Farrah, ze gaat me zoeken. Maar ik wil die grauwe pestkop in haar duistere hoodie helemaal niet!”

Plots weet ik het. Farah is die gemenerik die in het hotel mijn lieve Juul onder het matras stopte. Ze vond mijn beertje altijd al ridicuul. Met mezelf weer onder controle roep ik: “Twila! Instappen!”