6 – Gevonden

Na mijn ontsnapping uit het ziekenhuis voel ik me nog steeds lamlendig. Een uurtje slapen zal me goed doen. Net buiten het dorp parkeer ik op een plek waar ik niet opval. Languit ga ik in de zijspan liggen. Er is net genoeg ruimte. In het donker klem ik mijn beertje stevig tegen me aan en sluit mijn ogen. Mijn dekentje dat nog in de boomhut ligt mis ik nu wel. 

De zon verlicht ons al volop als ik ineens een klopje op mijn rechterschouder voel. Zo onopvallend is mijn plek blijkbaar niet.

“Twila! Wat doe jij hier? Goedemorgen, trouwens.”
“Ik zoek je al een paar dagen, Lettie.”
“Waarom ben je niet in het poppenhuis?”
“Ik ben ontsnapt! We kregen je ansichtkaartje en ik dacht: ik ga met je met je mee!”
“Het kaartje was om jullie te plagen en jaloers te maken. Hoe heb je me eigenlijk weten te vinden?”
“Door de stempel op de postzegel. Bovendien waren er genoeg poppen die je hadden gezien: een trommelaarster, monteur, winkeliers en de twee die jou hadden gevonden. En de poppendokter In het ziekenhuis.”
“Je kunt echt niet met me mee, Twila.”
“Als jij met je beertje in je zijspan past, dan pas ik er ook in. Dus kan ik gemakkelijk met je mee!”
“Twila, jij bent iemand die gezelschap nodig heeft. Je mist je hele bestaan al een metgezel. Ik ben iemand die graag alleen is, die juist geen bondgenoot nodig heeft. Dat is mijn vrijheid. Je kunt echt niet met me mee. Het is voor beiden niet goed.”
“Het moet, Lettie. Ik moet met je mee. Anders verraad ik waar je bent.”
“Je kunt me niet claimen, Twila. Ik zal op het zadel stappen, stap jij in de zijspan dan breng ik je naar de dichtstbijzijnde bushalte. Klaar!”