5 – Eng

In het eerstvolgende dorp dat ik doorkruis koop ik wat spullen, zoals een uitschuifbare ladder, brede planken, kussens en een deken. En wat proviand. Dan rij ik naar het dichtsbijzijnde bos. Mijn geest begint zich namelijk steeds meer te bevrijden van het strakke poppenhuiskeurslijf.

Naast een eikenboom niet ver van de weg parkeer mijn scooter. Met mijn hoofd omhoog gericht inspecteer ik de takken waar ik mijn nachtverblijf ga maken. De ladder schuif ik uit en plaats hem tegen de boom. 

Alle materialen krijg ik vrij snel boven. Binnen de kortste keren heb ik een mooie hut voor de nacht gebouwd. Nog één keer omlaag om mijn lieve beertje op te halen. Ineens glijdt mijn rechtervoet van de bovenste sport van de ladder. Met een bonzend hart kan ik me nog net goed vastpakken. Trillend haal ik mijn beertje en klauter weer stoer naar boven. 

Het geluid van zoemende insecten neemt af. Af en toe hoor ik een duif koeren en een eekhoorn door de bladeren ritselen. De avond valt in. Het is eng, maar ik wil het. Moe, voldaan en op mijn hoede val ik in slaap. 

‘s Morgens ben ik al vroeg wakker en nog een beetje slaapdronken breng ik mijn beertje naar beneden. Weer glijdt mijn rechtervoet van de ladder. 

“Goedemiddag, je ligt in het ziekenhuis. Enkele voorbijgangers hebben je gevonden. Ik ben poppendokter, gespecialiseerd in pleisters-plakken-op-een-houten-been. Je zult nog een nachtje moeten blijven. Morgenochtend brengen we je naar je poppenhuis, je kunt daar verder revalideren.”

Ontelbare gedachten razen door mijn pijnlijke hoofd, Half bewusteloos knik ik. Voor geen goud ga ik terug naar dat poppenhuis. Ik laat me niet weer gek maken. Langzaam wrijvend over mijn voorhoofd zoek ik mijn beertje. Die ligt gelukkig naast me. Ondeugend glimlachend fluister ik tegen haar: “Vannacht ontsnappen we, lieverd.”