4 – Van de kaart

Van de politie mag het vast niet, toch zet ik mijn helm af. Ik wil voelen hoe de wind stevig door mijn haar waait. De poppen in het poppenhuis verdienen van dit losbandige beeld best een ansichtkaartje: zo bevrijd ik mezelf en zo ontdek ik de wereld.

Rechts van de weg ligt een groot water. Het blauwgrijze water aan de horizon verloopt langzaam in het lichtblauw van de lucht. Nooit heb ik geweten dat een meer zo oneindig kan zijn. Links ligt een bos. Zou dat ook zo onmetelijk zijn? Ik parkeer mijn grijze scooter in de bloemenrijke berm, neem mijn beertje in mijn arm en wandel het bos in.

Het bospad verandert langzaam. Het wordt steeds moeizamer om boomstronken, struiken, modderpoelen, hobbels en kuilen te ontwijken. Zuchtend besluit ik terug te lopen. Maar waar was de weg ook alweer? Mijn richtingsgevoel is nog slechter dan ik dacht.

Op een lichtgroen plekje waar het zonnetje omzichtig door de hoge bomen schijnt, rust ik even uit. Mijn handen schuiven over de zakken van mijn cargo-broek, op zoek naar iets te eten. Er kraakt wat in mijn linker broekzak. Het blijkt een landkaart te zijn. Het is voor het eerst in mijn bestaan dat ik een landkaart in mijn handen heb. Ik vouw het open en probeer te lokaliseren waar ik ben. “TASMANIË” staat er linksboven. Zonder te weten wat dat betekent volg ik vastberaden een rode streep op de kaart. Lange tijd volg ik die. Tot het niet meer klopt. Het is vast een verouderde kaart. Ik houd een gestippelde route aan die naar een meer loopt.

De zon gaat bijna onder als ik doodmoe mijn geliefde vervoermiddel vind. Ik zal de poppen in het poppenhuis later maar een Loesje-ansichtkaart sturen: Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg.