4 – Op straat

Halverwege mijn dagelijkse wandeling sla ik een onbekende weg in om te kijken waar Twila uithangt. Verderop zie ik haar schreeuwend wegrennen van een vrouw. Stond ze daar niet mee te praten? Wat is er aan de hand? Die dame die er op afstand zo chique uitziet hoort hier niet. Heeft ze misschien Twila iets aangedaan? Moet ik de politie bellen?  Bevreesd loop ik in de richting waar ik Twila zag. Trouwens, de straat mag wel eens worden opgeknapt, die kinderkopjes worden met de meter gevaarlijker.

Blij glimlachend stept Ashley op haar geleende e-step. Het gaat lekker. Ze neemt nog een extra wijkje erbij. Ze kent immers de weg. Het gehobbel over de straatkeien laten het waterflesje aan haar riem onregelmatig tegen haar rechterbovenbeen botsen. 

Ashley passeert me en zegt hartelijk goedendag. Ik ken haar. Ze is een spontane meid, ziet er kalm en charmant uit en is altijd bereid te helpen. “Ga Twila achterna!” roep ik, “er is iets aan de hand.” Ze verandert van richting en haalt Twila snel in. In de verte roept Twila iets tegen haar en hoor ik Ashley terugroepen: “Snijd de pas af, zodat hij de steeg in moet! Gehaast versnel ik mijn pas.

Ik zie nog hoe Stierke rechtsaf gaat en zich vervolgens vastloopt in een morsige steeg. Ashley zet razendsnel haar e-step op de standaard en spuit een straal water uit haar flesje naar de kater. Verstijfd van schrik laat hij het veldmuisje uit zijn bek vallen. Ashley pakt Stierke en geeft hem aan een hijgende Twila. 

Ashley stept als een gek naar me toe als ze merkt dat ik languit op straat lig. “Die verdomde kasseien!” piep ik. Ze buigt over me heen en zegt op geruststellende toon: “Rustig blijven liggen, Teddy. Hier moet een poppendokter bij aan te pas komen.”